Glavna specijalna jedinica oružanih snaga Trećeg Rajha, poznatija kao „Brandenburg“, plijeni pažnju javnost čak i nakon gotovo osam decenija koliko je prošlo od kraja najvećeg sukoba u istoriji. Akcije njemačkih komandosa iz rane faze Drugog svjetskog rata, poglavito one iz Sovjetskog Saveza i sjeverne Afrike, neizbježno zauzimaju centralno mjesto u ovim narativima. O angažmanu jedinice u Jugoslaviji se, naprotiv, zna jako malo, iako su gotovo svi njeni dijelovi duže ili kraće vrijeme proveli na okupacionim dužnostima u ovom kraju Evrope. Koristeći uglavnom dosad neobjavljene izvore, članak će nastojati da rekonstruiše ovu epizodu iz istorije „Brandenburžana“, te ukaže na nesklad između njihove opšte reputacije i stvarnog učinka u protivgerilskoj borbi. Učinak je, po svemu sudeći, bio mali, a razlog za ovo je bio sljedeći: pripadnicima divizije „Brandenburg“ je falilo i iskustva, i obuke, i specijalne opreme, za ovakvu vrstu ratovanja. Bez obzira na njen elitni status, ovi nedostaci nisu nikad ispravljeni, i divizija je praktično do kraja boravka na Balkanu ostala motorizovana formacija lakog pješadijskog tipa. Bez uspjeha su također ostala sva nastojanja da se sačuva njen specijalni karakter, odnosno da se njeno ljudstvo poštedi službe na prvim linijama i umjesto toga iskoristi za diverzantska dejstva i „crne operacije“. Vrhovna komanda u Berlinu, međutim, nije mogla priuštiti ovakav luksuz u uslovima hronične slabosti okupacionog kontingenta i stalno rastuće plime ustanka. Ista neumoljiva logika je na kraju i dovela do uništenja veteranskog jezgra divizije pri očajničkom pokušaju zaustavljanja prodora neuporedivo bolje opremljene Crvene armije na Balkan jeseni 1944. godine.