U radu se analizira važna ali uglavnom zaboravljena epizoda antičke vojne istorije: pohod seleukidskog kralja Antioha VII protiv novostvorene imperije Parta (dinastija Arsakida). Vođen 130. i 129. godine p.n.e., bio je to poslednji pokušaj makedonske dinastije Seleukida da sačuva položaj vodeće sile u zapadnoj Aziji protiv rastuće moći Arsakida koji su postepeno ovladali Iranom, Mesopotamijom i delovima centralne Azije. Izuzev što je označio definitivan kraj Seleukida kao velike sile, ovaj događaj je važan i zbog posledica koje je imao na partsku vojnu organizaciju i doktrinu. Početak rata bio je obeležen velikim neuspesima partske strane, gubicima čitavih armija i velikih teritorija. Partski kralj Fraat II je izvukao odgovarajuće pouke iz poraza i prilagodio svoju vojsku novom načinu ratovanja: umesto vođenja velikih pozicionih bitaka, pobeda je ostvarena taktikom mobilnog rata, iscrpljivanjem neprijatelja i uništavanjem manjih i izolovanih delova njegove armije. U radu se brani teza da su promene do kojih je dovelo iskustvo imale karakter vojne revolucije koja je oblikovala potonji partski način ratovanja. To je bio jedan od najvažnijih faktora u kasnijem partskom uspešnom otporu Rimljanima, a pre svega u najvećem trijumfu u njihovoj vojnoj istoriji: pobedi nad armijom Marka Licinija Krasa kod Kara, 53. godine p.n.e.