Posle agresije sila Osovine i podele državne teritorije Jugoslavije, aprila 1941. godine, mreža nemačkih logora se proširila na nemačko okupaciono područje u Srbiji. Glavni razlog za njeno stvaranje bila je potreba za gušenjem masovnog ustanka u leto i jesen 1941. godine. Osim masovnog interniranja ustanika i muškog stanovništva sa područja vojnih operacija, u logore su zatvarani jevrejski i delimično romski muškarci, za koje je to značilo sigurnu smrt. Internirani su i drugi stvarni ili potencijalni protivnici okupacije, pre svega komunisti i njihovi simpatizeri, zatim istaknuti intelektualci i lica demokratskih ubeđenja. Ne srazmerna vojna premoć okupacionih nemačkih snaga imala je ključnu ulogu u slamanju ustanka u Srbiji u jesen 1941. godine. Ona je praćena masovnim streljanjem i interniranjem srpskog civilnog stanovništva, što je velikim delom doprinelo slamanju ustanka tokom oktobra i novembra te godine. Posle slamanja ustanka internirano je celokupno preostalo jevrejsko stanovništvo i ubijeno do početka maja 1942. godine. Sredinom jula 1942. okončano je formiranje mreže stalnih logora koja je pokrivala teritoriju okupirane Srbije, koja je služila do samog kraja okupacije, oktobra 1944. godine. Rad je napisan na osnovu objavljenih i arhivskih izvora, periodike i istoriografske literature.