Srpski dobrovoljci u Velikom ratu u vojskama Kraljevine Srbije i Kraljevine Crne Gore bili su Srbi – austrougarski državljani, koji su se opredelili da se u Prvom svetskom ratu (1914–1918) bore na strani svojih nacionalnih država. U percepciji Austrougarske oni su bili „veleizdajnici”, u slučaju zarobljavanja čekala ih je smrt, njihove porodice bile bi internirane u logore, a imovina konfiskovana. Srpska vlada 1914–1915. godine tretirala je dobrovoljački pokret kao marginalno pitanje vodeći računa o međunarodnom ratnom pravu, ali i o činjenici da većim prilivom dobrovoljaca ne ojača nacionalno‐revolucionarnu organizaciju „Ujedinjenje ili smrt”, koja je kontrolisala četničke odrede 1914. i Dobrovoljački odred 1915–1916. godine. Posle okupacije Srbije 1915. godine poslednja i jedina popuna srpske vojske bili su dobrovoljci Srbi austrougarski državljani.